Trzy lata po osiągnięciu międzynarodowego sukcesu za sprawą "Pulp Fiction", Quentin Tarantino zrealizował kolejne dzieło, oparte na własnym scenariuszu, z wykorzystaniem wątków powieści "Rum Punch" Elmore Leonarda. Film "Jackie Brown" nie powtórzył sukcesu oscarowej produkcji z Travoltą i Jacksonem w rolach głównych, co bynajmniej nie dyskredytuje go jako wartego uwagi, ciekawego etapu w twórczej ewolucji amerykańskiego reżysera. Tytułową bohaterką opowieści jest czarnoskóra stewardessa w średnim wieku (Pam Grier), która obok pracy w podrzędnych liniach lotniczych, trudni się przemytem pieniędzy na rzecz Ordella, handlarza bronią (Samuel L. Jackson). Gdy proceder wychodzi na jaw, Jackie zostaje zmuszona do współpracy z policją, reprezentowaną przez krewkich śledczych Raya i Marca (Michael Keaton i Michael Bowen). Wplątana w policyjną prowokację bynajmniej nie zamierza się poddać, planuje zaś upiec dwie pieczenie na jednym ogniu, wyprowadzając w pole zarówno stróżów prawa, jak i groźnego przestępcę. Spróbuje odmienić swój los tworząc skomplikowany, precyzyjny plan, w realizacji którego pomoże jej miejscowy poręczyciel, niewątpliwe zafascynowany jej wdziękiem Max (Robert Foster). Tarantino w trzecim pełnometrażowym filmie poszedł nieco innym tropem niż w swych poprzednich, bezapelacyjnie udanych i cieszących się zasłużonym uznaniem produkcjach. Choć w materii fabularnej twórcy udało się zachować tematykę, do której zdążył już przyzwyczaić widzów, środki prowadzące do artystycznego celu wydają się być nieco inne. "Jackie Brown" jest obrazem skromniejszym realizacyjnie od "Pulp Fiction" i, co akurat u tego reżysera nie zdarza się zbyt często - nie epatującym nadmiernie ekranową przemocą. Akcja długiego, bo trwającego ponad dwie i pół godziny filmu, oparta jest w dużej mierze na dialogach i skonstruowanych w sposób mistrzowski pojedynkach aktorskich. Taka stylistyka oczywiście u Tarantino nie dziwi, jednakże z perspektywy czasu przywodzi raczej na myśl jego produkcje z późniejszego etapu twórczości, z "Nienawistną ósemką" i "Pewnego razu... w Hollywood" na czele. Jak to amerykański reżyser miał zwyczaju, także i tym razem pozwolił sobie na oryginalne rozwiązania obsadowe. Główną rolę przypisał mało znanej szerokiej publiczności Pam Grier, znanej z tzw. "blaxploitation films", niskobudżetowych produkcji klasy "B", aktorka zaś odwdzięczyła mu się znakomitą, pełnokrwistą kreacją. Jedną z ciekawszych ról w swej krótkiej karierze zagrała Bridget Fonda, fenomenalnie współpracując na ekranie z Samuelem L. Jacksonem, etatowym aktorem Tarantino i... Robertem De Niro, który niespodziewanie pojawił się pierwszy (i ostatni) raz w filmie hollywoodzkiego twórcy. Niestety, mimo interesującej roli, nie udało się wykreować Pam Grier na nową gwiazdę "Fabryki Snów". W tym akurat wypadku intuicja reżysera nie zadziałała, jak wcześniej miało to miejsce w przypadku "odkurzonego" Johna Travolty, czy później z niemalże anonimowym Christophem Waltzem, grającym brawurowo Landę w "Bękartach wojny". Nawiasem mówiąc w przypadku tego ostatniego dzieła Tarantino wykreował na gwiazdy niemalże całą, międzynarodową obsadę filmu, co świadczy o jego niezwykłych uzdolnieniach nie tylko w zakresie reżyserii, lecz i w castingu odtwórców głównych ról. "Jackie Brown" mimo wielu lat, jakie upłynęły od dnia premiery broni się całkiem przyzwoicie, i to zarówno jako opowieść sensacyjna jak i interesująca przypowieść o kształtowaniu własnego losu wbrew wszelkim przeciwnościom. Ponadto wydaje się być nader interesującym przyczynkiem do analizy artystycznego rozwoju Quentina Tarantino jako reżysera i scenarzysty. (Paweł Kowalczyk - PBW w Łodzi)