"Kill Bill vol. 1", film którego premiera miała miejsce w 2003 r., to osiągnięcie ekstremalne zarówno w swej formie, jak i treści. Określenie może wydawać się nieadekwatne w przypadku twórcy, którego wszelkie zabawy z materią filmową nigdy nie pozostawiały widzów obojętnymi, zaś ekranowe efekty tychże w znacznej mierze polegały na łamaniu przyjętych zasad produkcji filmowej. W "Kill Bill" Tarantino, mając już status uznanego reżysera, pozwolił sobie jednak na pełne szaleństwo i dał upust swym różnorakim ekranowym fascynacjom. Efektem tego jest film jedyny w swoim rodzaju, wymykający się konwencjom i jakimkolwiek klasyfikacjom. Opowieść amerykańskiego reżysera o zemście, personifikowanej poprzez postać Czarnej Mamby, brawurowo wykreowanej przez Umę Thurman, stanowi jedyne podbudowę do wielowymiarowej, szalonej podróży poprzez popkulturowe inspiracje twórcy. W historii tej znajdziemy wszystko, co ukształtowało sposób postrzegania kina przez amerykańskiego reżysera. Dzieło podzielone jest na dwie części, te zaś mają formę epizodów, zróżnicowanych zarówno formalnie jak i chronologicznie. Długo można wymieniać gatunki filmowe, w jakich zręcznie porusza się Tarantino. Mamy więc odniesienia do kina klasy "B", filmów kung-fu (szczególnie spod znaku Bruce'a Lee), spaghetti westernów, anime, thrillera, komedii, horrorów typu "gore"... Wszystko to przedstawione jest z przymrużeniem oka, jednakże ilość ekranowej makabry może wyczerpać co wrażliwszych widzów. Warunkiem niezbędnym do polubienia tego filmu, jest zachowanie odpowiedniego dystansu do oglądanej historii, która może wydawać się niedorzeczna, ale z pewnością takie były artystyczne założenia twórcy. "Kill Bill vol. 1" to niczym nieskrępowana, intertekstualna podróż przez kino popularne, poparta plejadą gwiazd w mniejszych lub większych rolach, skrząca się znakomitymi dialogami i, co u Tarantino oczywiste - zilustrowana świetną muzyką. Nie należy również zapominać, że film z założenia ma formę dyptyku, w przedstawionej rok później drugiej części wątki zostały dopięte, opowieść zaś miała nieco bardziej wyciszony i stonowany charakter. (PK)