Oto dzieło specjalisty od filmowego wizerunku płci pięknej pod tytułem tak długim i rozbudowanym, że nie sposób zbyt często go przytaczać. Pedro Almodovar, zanim został powszechnie uznanym i nagradzanym twórcą , realizował swą autorską koncepcję z lepszym lub gorszym skutkiem w filmach docenianych przez krytyków i wąskie grono widzów. „Kobiety na skraju…” z roku 1988 to niewątpliwy przełom w karierze reżysera i początek jego gigantycznej popularności w świecie filmu. Właśnie wówczas stał się on beneficjentem wszelkiego rodzaju festiwali , nagradzany pod każdą szerokością geograficzną i uwielbiany przez widzów, a w szczególności zaś przez kobiety, jakże wspaniale i rozmaicie przedstawiane w jego produkcjach. Historia Pepy, bohaterki porzuconej przez swego wieloletniego kochanka i postawionej przed fundamentalnymi zmianami w swym życiu, jest jedynie przyczynkiem do rozwinięcia przepełnionej szaleństwem, wielowymiarowej opowieści, dziś można by rzec - tak charakterystycznej dla Almodovara. Uznawany już wówczas za znawcę natury i psychiki kobiet , hiszpański reżyser zapełnia ekran mnóstwem charakterystycznych, pełnokrwistych, zapadających w pamięć postaci pań, z których każda dokłada swoją „cegiełkę” do błyskotliwie zrealizowanej, komediodramatycznej historii. Film utrzymany jest celowo w stylistyce kiczu, ogromną rolę pełnią w nim krzykliwe barwy i oryginalne stroje, zaś szalone zwroty akcji nie pozostawiają widza obojętnym aż do finału. Uwagę widzów w pierwszej kolejności przykuwa znakomita Carmen Maura w roli Pepy (nie pierwszy i nie ostatni raz u Almodovara), zaś nie pozostają w tyle Rossy de Palma czy Julieta Serrano, ulubione muzy reżysera. Jakby tego było mało, w filmie obok wspaniałych hiszpańskich aktorek występuje będący u progu kariery Antonio Banderas, przyszłe bożyszcze pań, tu w roli jakże dalekiej od wizerunku ekranowego macho. „Kobiety na skraju…” to dzieło apetyczne, jeden z pierwszych mistrzowskich popisów stylu Almodovara, który będzie rozwijany w filmach jeszcze bardziej szalonych, że wymienić tylko oscarowe „Wszystko o mojej matce” czy „Porozmawiaj z nią”. (PK)