Film „Sztuka kochania. Historia Michaliny Wisłockiej”, to kolejne dzieło rodzimej kinematografii przybliżające współczesnemu widzowi specyficzne, przaśne ale i niezwykle fascynujące realia PRL. Po znakomicie przyjętych „Bogach” Palkowskiego i rozrachunkowym „Jestem Mordercą” Pieprzycy, na reżyserski warsztat specjalistki od kina „kobiecego” - Marii Sadowskiej, została wzięta pierwsza dama polskiej seksuologii. O postaci pani Wisłockiej każdy Polak urodzony w czasach realnego socjalizmu wie dużo, jednakże dla pokolenia poczętego pod koniec XX wieku i później, ta znamienita, przełamująca obyczajowe tabu dama stanowiła jedynie historyczną ikonę. Dzięki świetnie zrealizowanemu, podszytemu humorem i dyskretnym wdziękiem filmowi, autorka „Sztuki kochania” stała się na powrót postacią powszechnie rozpoznawalną. Zadanie wcielenia się w tytułową rolę przypadło Magdalenie Boczarskiej, interesującej (i niezwykle urodziwej) aktorce średniego pokolenia, z którego to zadania wywiązała się w stopniu doskonałym. Kluczowej postaci kroku dotrzymują nasi czołowi artyści w rolach drugoplanowych, na czele z Erykiem Lubosem, Piotrem Adamczykiem, Arkadiuszem Jakubikem i co szczególnie ciekawe - kreującym intrygującą postać Borysem Szycem. Treść filmu koncentruje się na zawiłościach życia osobistego bohaterki oraz zmaganiach z biurokracją, uporem i pruderią urzędników państwowych, uniemożliwiających wydanie pierwszego podręcznika seksuologii w socjalistycznym kraju. Przybliżenie prywatnego życia Wisłockiej na tle jej spektakularnego życiowego osiągnięcia sprawia, iż film jest dziełem dwupłaszczyznowym, skłaniającym widza do refleksji zarówno nad systemem, w którym przyszło jej żyć, jak i zagadnieniami natury intymnej. Szczególnie zaś zastanawiającym jest fakt, iż osoba uświadamiająca cały naród w materii miłości i seksu sama borykała się z poważnymi problemami w tej delikatnej sferze ludzkiej egzystencji. (Paweł Kowalczyk - PBW w Łodzi)