Małgorzata Szumowska, autorka z dużym dorobkiem artystycznym, od początku swej kariery wywoływała kontrowersje w środowisku filmowym. Ambiwalentne uczucia wzbudzała zarówno odważna tematyka podejmowana w jej filmach jak i specyficzne aspekty realizacyjne. Stąd brała się swoista równowaga pomiędzy zachwytami krytyków i krytyką widzów, choć zdarzało się, że bywało odwrotnie, lub co gorsza bez niczyjej aprobaty, jak w przypadku wyjątkowo ciężkostrawnego „Sponsoringu”. „Body/Ciało”, zrealizowane w 2015 roku prezentuje się w tym kontekście jak dzieło z zupełnie innego świata. Ta nakręcona w duchu Krzysztofa Kieślowskiego, utrzymana w klimacie realizmu magicznego opowieść, stała się opus magnum absolwentki łódzkiej "Filmówki". Przedstawiana z trojakiej perspektywy obyczajowa historia, opisuje życie owdowiałego policyjnego prokuratora (Janusz Gajos), jego cierpiącej na anoreksję córki (Justyna Suwała), oraz uważającej się za medium, mieszkającej samotnie terapeutki (Maja Ostaszewska). W chwili, kiedy w życiu prokuratora Koprowicza zaczną pojawiać się niezidentyfikowane sygnały z zaświatów, a ten zacznie nadmiernie zagłębiać się w problemach egzystencjalnych, prowadząca terapię córki Anna podejmuje się nawiązania kontaktu z jego zmarłą przed laty żoną. Obraz Szumowskiej to, mimo swoistej fabularnej prostoty, wzorcowy przykład filmu dającego ogromne pole do interpretacji. Wielość symboli i znaczeń, mistrzowskie operowanie kadrem i barwą czy niebanalne dialogi składają się na wielowymiarowe, mądre, przemyślane w najdrobniejszych szczegółach dzieło, z którego z pewnością mistrz Kieślowski byłby dumny. Opowiadana historia przedstawiana jest nie tylko ze zmieniającej się perspektywy trojga bohaterów, lecz zachowuje ponadto równowagę pomiędzy ekranowym dramatem a groteską. Mimo iż film mówi o bardzo poważnych aspektach ludzkiej egzystencji, takich jak samotność, śmierć czy choroba, równoważone jest to scenami o charakterze niemalże komediowym i nie ma w tym najmniejszego fałszu. Nie sposób przejść obojętnie obok odtwórców głównych ról, będących wzorcowym wręcz przykładem idealnego doboru aktorów do stawianych przez scenarzystów wymagań. Doprawdy ciężko stwierdzić, kto z pojedynku Gajos - Ostaszewska - Suwała wychodzi zwycięsko, gdyż wszyscy troje są prawdziwi, szczerzy, naturalni, i po prostu trzeba to powiedzieć - fenomenalni. Może wydawać się to nadużyciem, gdyż Janusz Gajos jest żywą legendą kina i teatru, zaś Justyna Suwała jedynie filmową debiutantką, jednakże na ekranie stanowią równorzędną, znakomicie współpracującą parę aktorską. O Mai Ostaszewskiej w brawurowej, niepodobnej do jej dotychczasowego wizerunku kreacji można rzec tyle, iż jest to jej najlepsza w karierze ekranowa rola. Od pierwszej do ostatniej sceny "Body/Ciało" stoi dobrym aktorstwem, o czym świadczą ponadto wyraziste epizody Tomasza Ziętka czy Władysława Kowalskiego ale przede wszystkim fenomenalnej Ewy Dałkowskiej, tańczącej odważnie i wbrew całemu światu "Śmierć w bikini" Republiki. "Body/Ciało" to dzieło skończone, które pozwala być dumnym z dokonań polskiej kinematografii, tworzącej filmy wybitne i warte prezentacji pod każdą szerokością geograficzną. (Paweł Kowalczyk - PBW w Łodzi)