Historia napisana i wyreżyserowana przez młodego, debiutującego w pełnym metrażu reżysera jest prosta i można rzec, wręcz niewyszukana. Główny bohater - Adam (w tej roli jak zawsze wiarygodny Dawid Ogrodnik), pracujący w Wielkiej Brytanii odwiedza rodzinne strony celem wzięcia udziału w wieczerzy wigilijnej. Spotyka tam wszystkich swoich bliskich, na czele z głową rodziny, „suchym od czterech miesięcy” Zbigniewem (Arkadiusz Jakubik) i zdystansowanym od wszystkich młodszym bratem Pawłem (Tomasz Ziętek). Adam niebawem zostanie ojcem, wobec tego ma w głowie precyzyjnie skonstruowany plan, który zamierza wcielić w życie niejako przy okazji Świąt, będzie to jednak zaledwie przyczynkiem do mających nastąpić wydarzeń… Film Domalewskiego zaskakuje nadzwyczaj dojrzałą i precyzyjną realizacją, będącą potwierdzeniem dojrzałości twórczej bliżej nieznanego dotychczas twórcy. Zasiadamy z bohaterami do wspólnego stołu i powoli odkrywamy najprzeróżniejsze tajemnice tej, z pozoru wydawałoby się zwyczajnej polskiej rodziny. Podczas Wigilii w domu na zagubionej wśród lasów mazurskiej wsi jest straszno i śmieszno, co natychmiast nasuwa skojarzenia z wczesnymi filmami Wojciecha Smarzowskiego. Twórca „Cichej nocy” jest nieco delikatniejszy od swego starszego kolegi, jednakże z podobną pieczołowitością prezentuje cechy narodowe Polaków w małej, skondensowanej formie. Sprawia to, iż opowieść ma zarówno wymiar dosłowności jak i ogólnonarodowej metafory. Film jest przede wszystkim surową, bezlitosną, nieco wyolbrzymioną, ale jakże trafną definicją kondycji polskiej rodziny, będącej personifikacją oklepanego powiedzenia że z takową „najlepiej wychodzi się na zdjęciu”. W tej prostej historii nie ma postaci jednoznacznych, ich motywacje nie zawsze są uczciwe, zaś w postawach można odnaleźć dokładnie tyle samo dobra co i zła. (Paweł Kowalczyk - PBW w Łodzi)