Zrealizowany w 2017 roku kobiecą ręką dramat sensacyjny wywołał niemały ferment w środowisku widzów i krytyków filmowych. Wizja amerykańskiego półświatka, przepełnionego złem, brutalnością i bezwzględnością przeciwstawiona została symbolicznej acz niejednoznacznej postaci "jedynego sprawiedliwego". Joe, odtwarzany brawurowo przez Joaquina Phoenixa, jest bohaterem z nadzwyczaj bogatą przeszłością, ze szczególnym uwzględnieniem służby w elitarnych wojskach i FBI. Dziś, odrzucony przez system pracuje dla możnych, zepsutych do szpiku kości mocodawców, dokonując najczęściej zabójstw na zlecenie. Zadanie odbicia z rąk stręczycieli nieletniej córki wpływowego senatora, stanie się zalążkiem swoistej wewnętrznej przemiany, jednakże droga do szczytnego celu i będąca dlań swoistym "katharsis", będzie wiodła przez ocean przemocy. "Nigdy cię tu nie było" stanowi specyficzny, ze wszech miar udany mariaż różnorakich gatunków filmowych. Sekwencje na wskroś realistyczne, porażające brutalnością, niwelowane są onirycznymi wizjami bohatera i jego wspomnieniami traumatycznych zdarzeń z dzieciństwa. Akcja prowadzona jest zgodnie z regułami klasycznego thrillera, co bynajmniej nie wyklucza refleksji o charakterze społecznym i psychologicznym. Nieprzypadkowe i jak najbardziej trafne są skojarzenia z klasycznym "Taksówkarzem" Martina Scorsese, szczególnie ze względu na postać głównego bohatera opowieści. Co ciekawe, z dzisiejszej perspektywy film z Robertem De Niro, uznawany swego czasu za brutalny, wydaje się być przy dziele Lynne Ramsay łagodnym seansem dla dorastającej młodzieży. Tego typu refleksje stanowią z pewnością przyczynek do głębszych analiz, zarówno wśród socjologów jak i filmoznawców, nie umniejszają bynajmniej artystycznych walorów dzieła. O niewątpliwym sukcesie filmu stanowi znakomita realizacja i scenariusz, ale przede wszystkim wybitna rola Joaquina Phoenixa, który dźwiga na swych barkach cały, zdecydowanie nielekki, ciężar opowieści. Nie da się ukryć, że niektóre kreacje filmowe tego artysty ("Ona", "Mistrz", "Joker"), zwiastują niewiarygodny wręcz talent, aby nie użyć słowa geniusz aktorski. Historia Joego, brutala o złotym sercu, to kino "męskie", jednakowoż silnie nacechowane kobiecą wrażliwością. Te określenia, choć z pozoru sprzeczne, wcale nie muszą się wykluczać, ale ostateczne zdanie w tej materii każdy powinien wypracować sobie sam, oglądając ten znakomity film. (Paweł Kowalczyk - PBW w Łodzi)