Reżyserski tandem braci Coen, twórców nadzwyczaj płodnych i kreatywnych, z upodobaniem odnosi się w swych filmach do historii i tradycji „fabryki snów”. Dzieje się tak z racji umiejscowienia akcji dzieł, ich artystycznej stylizacji, jak i szerokich intertekstualnych fabularnych odniesień. Nie inaczej rzecz ma się z „Ave, Cezar”, zrealizowanym w 2016 roku. Przeniesienie akcji do czasów „zimnej wojny” i zakorzenienie jej w samym sercu najsłynniejszej filmowej wytwórni stanowi jedynie pretekst do brawurowej, nieskrępowanej i bezapelacyjnie uroczej zabawy cytatami, postaciami i klimatem kina lat pięćdziesiątych. Twórcy zabierają widzów w podróż do odległego świata, który wprawdzie rządzony podobnymi kapitalistycznymi prawidłami jak dziś, posiadał swój niepowtarzalny, pełen blasku i smaku koloryt. Bracia nieprzypadkowo sięgają do takiej a nie innej czasoprzestrzeni, okresu epickich dzieł filmowych opartych na biblijnych przypowieściach, wciąż niezwykle popularnych westernów i mających swe najlepsze lata przed sobą musicali. Dość umowna intryga kryminalna, z porwaniem gwiazdora tytułowej superprodukcji na czele, rozpoczyna mistrzowsko, brawurowo wręcz zrealizowany komediodramat, o którego sile świadczą fenomenalne repliki klasycznych sekwencji musicalowych i wspaniałe kreacje współczesnych gwiazd Hollywood w głównych, bądź epizodycznych rolach. Pierwsze skrzypce grają znakomici odtwórcy głównych ról: Josh Brolin, George Clooney i Alden Ehrenreich, jednakowoż show kradną im pojawiające się w mistrzowskich, epizodycznych perełkach panie: Scarlett Johansson i Frances McDormand oraz panowie: Ralph Fiennes i Channing Tatum. A w ogólnym rozrachunku i tak na łopatki kładzie całe towarzystwo fenomenalna Tilda Swinton w roli zwalczających się bliźniaczek - dziennikarek. Film Cohenów to nieskrępowana zabawa zarówno dla oddanych miłośników kina jak i osób niewtajemniczonych, podczas seansu dobrze bawić powinni się wszyscy, bez względu na wiek i mniej lub bardziej wyrafinowany filmowy gust. (Paweł Kowalczyk - PBW w Łodzi)