Jest rok 1956. Najzimniejszy rok Zimnej Wojny. Węgry znajdują się w orbicie politycznej dominacji Związku Radzieckiego. Jest jednak dziedzina, w której są największą siłą ľ węgierska drużyna jest niepokonana w water polo. Jesienią 1956 roku, gdy ciemna chmura komunizmu zawisa nad całą Europą, a radzieckie czołgi rujnują państwo węgierskie, Karcsi Szabo i jego drużyna walczą z Sowietami o złoto na Olimpiadzie w Melbourne. Mecz miał się później okazać najbardziej krwawą rozgrywką w historii sportu, symboliczną bitwą o honor i wolność, na którą patrzył cały świat...

Zrealizowana w 2007 roku "Nasza klasa" stała się bardzo mocnym głosem w materii analizy mechanizmów przemocy rówieśniczej wśród młodzieży. Estoński film nieznanego dotychczas reżysera Ilmara Raaga wywarł ogromne wrażenie na widzach i takowe może wywierać po dziś dzień, doceniony został również w środowisku krytyków. Akcja filmu rozgrywa się wokół nastoletnich Joosepa i Kaspara, uczniów szkoły powszechnej oraz ich znajomych z klasy, gdyż określenie "kolegów" wydaje się być w tym kontekście nieadekwatne. Joosep, będąc osobą introwertyczną i odbiegającą stylem bycia od reszty uczniów, szybko staje się przedmiotem drwin i okrutnych żartów, niebawem to samo spotyka Kaspara, który w ludzkim odruchu stara się go wspierać. Sytuacja obu młodych ludzi w grupie staje się bardzo trudna, spirala przemocy nakręca się, początkowo szkolni oprawcy dręczą swe ofiary werbalnie, później fizycznie. Nieszczęście jest już bardzo blisko... Osadzona w realiach estońskich problematyka nie została opowiedziana po raz pierwszy, kilka lat wcześniej powstał głośny "Słoń" Gusa Van Santa, mówiący o wypadkach w Columbine. Film Raaga różni się od swego poprzednika większym realizmem, historia opowiadana jest na bardzo wysokich rejestrach i zmierza nieuchronnie do dającego się przewidzieć, dramatycznego finału. Dzięki osadzeniu w anonimowej szkole w małym bałtyckim państwie nabiera cech uniwersalnych i przez to ma jeszcze większą siłę wyrazu. Twórcom udało się ponadto uchwycić niejednoznaczność postaw młodych ludzi, zaś atawistyczne rodzenie się zachowań agresywnych pokazano w sposób godny najlepszych dokumentalistów. Osobną kwestię stanowi wstrząsająca sekwencja końcowa, pełniąca rolę swoistego "katharsis" i przez to wywołująca wśród odbiorców ambiwalentne odczucia. Warto nadmienić iż film doczekał się interesującej serialowej kontynuacji pt. "Klass elu pärast" (w wolnym tłumaczeniu: "Nasza Klasa - życie po"), gdzie w siedmiu odcinkach przedstawiono dalsze losy poszczególnych bohaterów dramatu - uczniów, nauczycieli i rodziców. "Nasza klasa" to film bolesny, szokujący, jeden z tych, które wywierają ogromne wrażenie, ale nie chce się do nich wracać. Jazda obowiązkowa dla nauczycieli, ale i przestroga dla starszej młodzieży - mówiąca o wiele o przemocy, ale również o tym, że wyrządzone zło prędzej czy później do nas wróci. (Paweł Kowalczyk - PBW w Łodzi)